[Λατινική ονομασία] Rhodiola Rosea

[Πηγή φυτών] Κίνα

[Προδιαγραφές] Σαλιδροσίδες:1%-5%

Rosavin:3% HPLC

[Εμφάνιση] Καφέ λεπτή σκόνη

[Μέρος φυτού που χρησιμοποιείται] Ρίζα

[Μέγεθος σωματιδίων] 80 Mesh

[Απώλεια κατά το στέγνωμα] ≤5,0%

[Heavy Metal] ≤10PPM

[Αποθήκευση] Αποθηκεύστε σε δροσερό και στεγνό χώρο, μακριά από το άμεσο φως και τη θερμότητα.

[Πακέτο] Συσκευασμένο σε χάρτινα τύμπανα και δύο πλαστικές σακούλες μέσα.

[Τι είναι η Rhodiola Rosea]

Η Rhodiola Rosea (επίσης γνωστή ως Αρκτική ρίζα ή χρυσή ρίζα) είναι μέλος της οικογένειας Crassulaceae, μιας οικογένειας φυτών που προέρχονται από τις αρκτικές περιοχές της Ανατολικής Σιβηρίας. Το Rhodiola rosea είναι ευρέως διαδεδομένο στην Αρκτική και τις ορεινές περιοχές σε όλη την Ευρώπη και την Ασία. Αναπτύσσεται σε υψόμετρα από 11.000 έως 18.000 πόδια πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Υπάρχουν πολυάριθμες μελέτες σε ζώα και δοκιμαστικούς σωλήνες που δείχνουν ότι η ροδιόλα έχει τόσο διεγερτική όσο και καταπραϋντική επίδραση στο κεντρικό νευρικό σύστημα. ενίσχυση της φυσικής αντοχής? βελτιώνει τη λειτουργία του θυρεοειδούς, του θύμου και των επινεφριδίων. προστατεύει το νευρικό σύστημα, την καρδιά και το συκώτι. και έχει αντιοξειδωτικές και αντικαρκινικές ιδιότητες.

[Λειτουργία]

1 Ενίσχυση του ανοσοποιητικού και καθυστέρηση της γήρανσης.

2 Αντίσταση στην ακτινοβολία και τον όγκο.

3 Ρύθμιση του νευρικού συστήματος και του μεταβολισμού, περιορίζοντας αποτελεσματικά το μελαγχολικό συναίσθημα και τη διάθεση και προάγοντας την ψυχική κατάσταση.

4 Προστασία της καρδιαγγειακής, διαστολής της στεφανιαίας αρτηρίας, πρόληψη της στεφανιαίας αρτηριοσκλήρωσης και της αρρυθμίας.

Η στέβια έχει οφέλη και βλάβες.
Για αιώνες, οι Ινδιάνοι Γκουαρανί της σημερινής Βραζιλίας και Παραγουάης χρησιμοποιούσαν ορισμένα είδη στέβιας στο φαγητό τους, ειδικά τη Stevia rebaudiana, την οποία ονόμασαν ka'a he'ê ("γλυκό χόρτο") ως γλυκαντικό στο ματέ και σε άλλα φαρμακευτικά τσάγια. , για τη θεραπεία της καούρας και άλλων ασθενειών. Πρόσφατα, η στέβια ως γλυκαντικό έχει λάβει εκ νέου την προσοχή λόγω των αυξημένων αναγκών σε δίαιτες χαμηλών υδατανθράκων και χαμηλής περιεκτικότητας σε ζάχαρη. Χρησιμοποιείται ευρέως ως γλυκαντικό στην Ιαπωνία και στις ΗΠΑ και τον Καναδά ως πρόσθετο τροφίμων. Η ιατρική έρευνα έχει δείξει επίσης καλά αποτελέσματα για τη χρήση της στέβιας για τη θεραπεία της παχυσαρκίας και της υπέρτασης.

Το 1931, οι Γάλλοι χημικοί M. Bridel και R. Lavieille απομόνωσαν γλυκοσίδες από στέβια, που δίνουν στη στέβια τη γλυκιά της γεύση. Τα εκχυλίσματα, που ονομάζονται στεβιοσίδες και ρεμπαουδιοζίτες, αποδείχθηκαν 250-300 φορές πιο γλυκά από τη σακχαρόζη. Η αίσθηση της γλυκύτητας για τη στέβια εμφανίζεται πιο αργά από την κανονική ζάχαρη, αλλά διαρκεί περισσότερο. Ωστόσο, ειδικά σε υψηλές συγκεντρώσεις, μπορεί να έχει μια πικρή επίγευση ή ένα υπόλειμμα γλυκόριζας. Η στέβια δεν επηρεάζει σημαντικά την ποσότητα γλυκόζης στο αίμα και για το λόγο αυτό ενδείκνυται για όσους πάσχουν από διαβήτη και άλλες δίαιτες υδατανθράκων.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, οι Ιάπωνες άρχισαν να καλλιεργούν στέβια ως εναλλακτική λύση στα τεχνητά γλυκαντικά όπως το κυκλαμικό και η σακχαρίνη, για τα οποία υπήρχαν υποψίες ότι περιείχαν καρκινογόνες ουσίες. Ως γλυκαντικά χρησιμοποιούνται συνήθως τα φύλλα του φυτού, το υδατικό τους εκχύλισμα και οι απομονωμένες στεβιοσίδες. Η εμπορική χρήση της στέβιας στην Ιαπωνία συνεχίστηκε από το 1977 και χρησιμοποιείται σε προϊόντα διατροφής, αναψυκτικά και σε μορφή τραπεζιού. Το 40% της συνολικής αγοράς στέβιας βρίσκεται στην Ιαπωνία - περισσότερο από οπουδήποτε αλλού.

Σήμερα, η στέβια καλλιεργείται και χρησιμοποιείται ευρέως σε τρόφιμα στην ανατολική Ασία, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας (από το 1984), της Κορέας, της Ταϊβάν, της Ταϊλάνδης και της Μαλαισίας. μπορεί επίσης να βρεθεί στο St. Kitts and Nevis, στη Νότια Αμερική (Βραζιλία, Παραγουάη και Ουρουγουάη), στο Ισραήλ, στην Ουκρανία και στη νότια Ρωσία. Η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας εκχυλίσματος στέβιας - στεβιοσίδης.

Το 1985, δημοσιεύτηκε μια επιστημονική μελέτη που ανέφερε ότι η στεβιόλη (το βιομηχανικό παράγωγο όνομα για τις στεβιοσίδες και τις ρεμπαουδιοζίτες, δύο συστατικά της στέβια) είναι μεταλλαξιογόνος παράγοντας (δηλαδή παράγοντας που προκαλεί μεταλλάξεις) και, ως αποτέλεσμα, καρκινογόνος. Το συμπέρασμα βγήκε με βάση μια μελέτη στο ήπαρ εργαστηριακών αρουραίων. Ωστόσο, αυτή η μελέτη επικρίθηκε με το επιχείρημα ότι η διαδικασία διεξήχθη με τρόπο που θα έκανε ακόμη και το απεσταγμένο νερό να φαίνεται μεταλλαξιογόνο. Περαιτέρω μελέτες έδειξαν αντικρουόμενα αποτελέσματα: ορισμένα πειράματα σε ζώα κατέδειξαν τοξικότητα και δυσμενείς επιδράσεις του εκχυλίσματος, το οποίο προσδιόρισε τη στέβια ως αδύναμο μεταλλαξιογόνο. ενώ άλλα πειράματα το προσδιόρισαν ως ασφαλές προϊόν. Παρόλο που η πρόσφατη επιστημονική εργασία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η στέβια είναι ασφαλής, οι υπηρεσίες ασφάλειας τροφίμων και φαρμάκων των ΗΠΑ (κυρίως η Υπηρεσία Τροφίμων & Φαρμάκων ή FDA) έχουν εκφράσει ανησυχίες για την τοξικότητα της στέβιας με βάση την έλλειψη οριστικών ερευνητικών ευρημάτων.

Το 2006, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) διεξήγαγε μια ολοκληρωμένη αξιολόγηση πρόσφατων πειραματικών μελετών σε ζώα και ανθρώπους για τη στεβιοσίδη και τη στεβιόλη και κατέληξε στο συμπέρασμα: «Οι στεβιοσίδες και οι ρεμπαουδιοζίτες Α είναι μη γονοτοξικές in vitro και in vivo, η γονοτοξικότητα της στεβιόλης και ορισμένων από τους οξειδωτικούς παράγοντες της. παράγωγα, που εκφράζονται σε εργαστηριακές συνθήκες, δεν ανιχνεύθηκαν σε φυσικές συνθήκες" (eng. "η στεβιοσίδη και η ρεμπαουδιοσίδη Α δεν είναι γονοτοξικά in vitro ή in vivo και ότι η γονοτοξικότητα της στεβιόλης και ορισμένων από τα οξειδωτικά της παράγωγα in vitro δεν εκφράζεται in vivo" ) . Η έκθεση δεν βρήκε επίσης στοιχεία καρκινογένεσης. Η έκθεση αναφέρει περαιτέρω: «Η στεβιοσίδη έχει δείξει κάποια στοιχεία φαρμακολογικών επιδράσεων σε ασθενείς με υπέρταση ή με διαβήτη τύπου 2» και αναφέρει ότι περαιτέρω έρευνα θα πρέπει να καθορίσει τη σωστή δοσολογία της ουσίας.

Βασισμένο στον ιστότοπο: https://www.neboleem.net/stevija.php

Αρκετές αρχές έχουν επιβεβαιώσει την ασφάλεια της Stevia, συμπεριλαμβανομένης της Αμερικανικής Υπηρεσίας Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA), της Ευρωπαϊκής Αρχής για την Ασφάλεια των Τροφίμων (EFSA), της Υγείας του Καναδά και του Κοινού Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών/Επιτροπή εμπειρογνωμόνων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για τα Τρόφιμα Πρόσθετα (JECFA). Μάθετε περισσότερα στο www.steviabenefits.org.