[نام لاتین] Vitis vinifera L.

[منبع گیاهی] از چین

[مشخصات] پروآنتوسیانیدین پلی فنل

[ظاهر] پودر ریز قرمز بنفش

قسمت مورد استفاده گیاه: پوست

[اندازه ذرات] مش 80

[تلفات هنگام خشک شدن] ≤5.0٪

[هی متال] ≤10PPM

[بقایای آفت کش] EC396-2005، USP 34، EP 8.0، FDA

[مدت ماندگاری] 24 ماه

[بسته] بسته بندی شده در طبل های کاغذی و دو کیسه پلاستیکی در داخل.

[وزن خالص] 25 کیلوگرم/درام

تابع

1. عصاره پوست انگور که برای کاهش خطر سرطان استفاده می شود.

2. عصاره پوست انگور دارای فعالیت آنتی اکسیدانی است.

3. عصاره پوست انگور دارای ضد التهاب، حذف تورم است.

4. عصاره پوست انگور می تواند بروز لکه ها و آب مروارید را کاهش دهد.

5. عصاره پوست انگور فرنی اسکلروز عروقی ناشی از ورزش را کاهش می دهد.

6. عصاره پوست انگور رگ های خونی انعطاف پذیری دیوار را تقویت می کند.

کاربرد

1. عصاره پوست انگور را می توان به عنوان غذای سالم به صورت کپسول، تراشه و گرانول تهیه کرد.

2. عصاره پوست انگور با کیفیت بالا به طور گسترده ای به نوشیدنی و شراب، لوازم آرایشی و بهداشتی به عنوان محتوای کاربردی اضافه شده است.

3. عصاره پوست انگور به طور گسترده ای به انواع غذاها مانند کیک، پنیر به عنوان تغذیه کننده، ضد عفونی کننده طبیعی در اروپا و آمریکا اضافه می شود و ایمنی غذا را افزایش می دهد.

عصاره پوست انگور چیست؟

عصاره پوست انگور مشتقات صنعتی از دانه های کامل انگور است که دارای غلظت بالایی از ویتامین E، فلاونوئیدها، اسید لینولئیک و OPCs است. به طور معمول، فرصت تجاری استخراج ترکیبات عصاره هسته انگور برای مواد شیمیایی شناخته شده به عنوان پلی فنول ها، از جمله پروآنتوسیانیدین های الیگومری شناخته شده به عنوان آنتی اکسیدان بوده است.

عصاره پوست انگور سرشار از مجتمع های الیگومر پروسیانیدین (OPC) است که یک آنتی اکسیدان قوی است. عصاره پوست انگور علاوه بر قدرت فوق العاده غنی بیش از 20 برابر بیشتر از ویتامین C. عصاره پوست انگور 50 برابر بهتر از ویتامین E است. ارزش بازار پروسیانیدین B2 که فعال ترین ترکیب برای خنثی کردن رادیکال های آزاد است که باعث پیری می شود، فقط در دانه انگور موجود است.

در اروپا، OPC از پروآنتوسیانیدین‌های عصاره پوست انگور برای چندین دهه به‌عنوان یک ترکیب ایمن و مؤثر مورد استفاده قرار گرفته است. عصاره پوست انگور هیچ سابقه ای از سمیت حاد یا مزمن ندارد، حتی با دوز بسیار بالا هیچ واکنش مضری ندارد. به همین دلایل، پروآنتوسیانیدین های عصاره پوست انگور به ستاره جدیدی در بازار مکمل های غذایی تبدیل شده است.

این محصول در حال حاضر موثرترین و قدرتمندترین محصولات سلامت جنسی مردان در جهان است.
برای اطلاعات بیشتر و نحوه خرید به https://youtu.be/xOeWvvUG1To مراجعه کنید

تاریخچه ترشی

تاریخچه واقعی ترشی تا حدودی رمز و راز است. اگرچه برخی معتقدند که قدمت آن به 4030 سال پیش در هند برمی گردد.
رایج ترین ترشی های هندی از انبه و لیمو ترشی تهیه می شود. سایر موارد عبارتند از گل کلم، هویج، تربچه، گوجه فرنگی، پیاز، کدو تنبل، قلب نخل، ساقه نیلوفر آبی، گلبرگ های رز، زنجبیل، آملا، [1] سیر، فلفل سبز یا قرمز، سرمه، کوردیا، کردا، یام بنفش، کاروندا، تلخ کدو سبز، جک فروت، قارچ، بادمجان، خیار، شلغم و لاپسی. در برخی مناطق کلم را با فلفل قرمز و سایر ادویه ها ترشی می کنند که از نظر سبک و طعم شبیه کیمچی است.

طیف گسترده ای از ادویه جات ترشی جات مانند آسفتیدا، پودر فلفل قرمز، زردچوبه و شنبلیله را می توان مورد استفاده قرار داد.

ترشی های خانگی در تابستان تهیه می شوند و با قرار گرفتن در معرض نور خورشید تا دو هفته بالغ می شوند. ترشی را در حین بلوغ پوشانده با موسلین نگه می دارند. غلظت بالای نمک، روغن و ادویه جات به عنوان نگهدارنده عمل می کند. بسیاری از ترشی های تولید شده تجاری از مواد نگهدارنده مانند اسید سیتریک و بنزوات سدیم استفاده می کنند.

حتی در حالی که از همان مواد اصلی استفاده می شود، ترشی هندی می تواند به دلیل تفاوت در تکنیک های تهیه و ادویه های مورد استفاده، از نظر طعم بسیار متفاوت باشد. ترشی انبه از جنوب هند ممکن است طعم بسیار متفاوتی با ترشی هندی شمالی داشته باشد و به طور کلی بسیار تندتر از ترشی هند شمالی است. در ایالت های جنوبی، روغن کنجد به طور کلی ترجیح داده می شود، در حالی که روغن خردل به طور کلی در ایالت های شمالی برای تهیه ترشی ترجیح داده می شود.

در ایالت شمالی هاریانا، پانیپات به دلیل قطب تولید انواع تجاری آچار خوش طعم معروف است. انواع تک ماده اصلی تهیه شده با انبه، فلفل قرمز و لیمو همیشه محبوب هستند، اما شهر به پاچرنگا (به معنای واقعی کلمه "پنج رنگ"، تهیه شده با پنج سبزی) و ساترنگا (به معنای واقعی "هفت رنگ"، تهیه شده با پنج سبزی) معروف است. این ترشی در روغن خردل با استفاده از مواد اصلی مانند انبه خام، نخود، ساقه نیلوفر آبی، کاروندا و آملاس یا لیمو ترشی پخته می‌شود، این ترشی با توجه به اصل هاریانوی و پنجابی خود، دارای قلب بزرگی است. Pachranga achar اولین بار توسط Murli Dhar Dhingra در پاکستان در سال 1930 ایجاد شد، نوادگان Dingra و Malik آن را در سال 1943 به هند آوردند. Panipat هر سال بیش از 50 کرور INR آچار تولید می کند که به بازارهای محلی عرضه می شود و همچنین صادر می شود. به بریتانیا، ایالات متحده آمریکا، بریتانیا و خاورمیانه.[4][5][6]

در جنوب هند، بیشتر سبزیجات را با ادویه ها در آفتاب خشک می کنند و از روزهای بسیار گرم و آفتابی در طول سال استفاده می کنند، بنابراین ترشی ها را به یک غذای اصلی روزمره تبدیل می کنند. خشک کردن در آفتاب به طور طبیعی سبزی را همراه با ادویه هایی مانند خردل، دانه شنبلیله، پودر فلفل قرمز، نمک، آسافوتیدا و زردچوبه حفظ می کند. برای تسریع فرآیند آماده سازی، ممکن است ابتدا سبزیجات پخته شوند.

ایالت های تلانگانا و آندرا پرادش به خاطر ترشی های تندشان معروف هستند. انبه نارس با سیر و زنجبیل (Aavakaaya در تلوگو)، تمرهندی نارس همراه با فلفل سبز (Chintakaaya در تلوگو) و فلفل قرمز (Korivikaram در تلوگو) جزء اصلی غذای روزانه هستند. انگور فرنگی (Usirikaaya در تلوگو) و لیمو (Nimmakaaya در تلوگو) نیز به طور گسترده ای ترشی مصرف می شوند.

ایالت تامیل نادو ترشی انبه به نام maavadu درست می کند که معمولاً در اوایل فصل تابستان درست می شود که طول انبه به سختی یک اینچ است. در فرآیند نگهداری از روغن کرچک استفاده می شود و طعم بی نظیری به ترشی می دهد. یکی دیگر از ترشی های تامیل نادو، نارتانگای است که از مرکبات نارس بریده شده به صورت مارپیچی و پر شده با نمک تشکیل شده است. مردم تامیلی همچنین از فلفل های خشک پرشده با ماست نمکی استفاده می کنند، بنابراین چاشنی خشکی به نام mor molagai درست می کنند که معمولاً با برنج خورده می شود.

در ایالت کارناتاکا، ترشی کامل انبه یک دستور پخت ترشی سنتی است. این به طور کامل با آبگیری انبه لطیف کامل با نمک حفظ می شود و بسیار شور و ترش است. نوع خاصی از این میدی جیریج (ಜೀರಿಗೆ ಮಿಡಿ) است که با استفاده از انبه لطیف خاص با رایحه ای با طراوت تهیه می شود.

سرخپوستان جنوبی که در نواحی ساحلی زندگی می کنند نیز ماهی و گوشت ترشی می کنند. در تامیل نادو، کارووادو با نمک زدن و خشک کردن گونه‌های مختلف ماهی در آفتاب درست می‌شود. Nethili karuvadu، ساخته شده از آنچوی، یکی از محبوب ترین گونه های karuvadu است. در کرالا، ماهی تن و ساردین را ریز خرد می کنند و در ادویه جات ترشی می کنند و بعداً روی اجاق می پزند و در نتیجه مین آچار به دست می آید.

انبه نارس، لیمو، فلفل سبز، گوندا (کوردیا) و کردا معمولاً به عنوان مواد اصلی در غذاهای گجراتی استفاده می شوند. انواع ترشی انبه که معمولاً در خانواده های گجراتی یافت می شود شامل ترشی انبه شور ساخته شده با روغن بادام زمینی و چاشنی شده با دانه های شنبلیله و پودر فلفل قرمز است. ترشی گرم و شیرین انبه تهیه شده با روغن بادام زمینی و نعناع، ​​دانه رازیانه، خرمای خشک (خارک)، خردل و پودر فلفل قرمز؛ و ترشی انبه داغ و شیرین با شربت شکر و زیره و پودر چیلی درست شده است.