[نام لاتین] Rhodiola Rosea

[منبع گیاهی] چین

[مشخصات] سالیدروساید: 1٪ - 5٪

روزاوین: 3% HPLC

[ظاهر] پودر ریز قهوه ای

[قسمت مورد استفاده گیاه] ریشه

[اندازه ذرات] مش 80

[تلفات هنگام خشک شدن] ≤5.0٪

[هی متال] ≤10PPM

[ذخیره سازی] در محل خنک و خشک نگهداری شود، دور از نور و حرارت مستقیم نگهداری شود.

[بسته] بسته بندی شده در طبل های کاغذی و دو کیسه پلاستیکی در داخل.

[رودیولا روزیا چیست]

Rhodiola Rosea (همچنین به عنوان ریشه قطبی یا ریشه طلایی شناخته می شود) عضوی از خانواده Crassulaceae، خانواده ای از گیاهان بومی مناطق قطب شمال سیبری شرقی است. Rhodiola rosea به طور گسترده در مناطق قطبی و کوهستانی در سراسر اروپا و آسیا پراکنده است. در ارتفاعات 11000 تا 18000 فوتی از سطح دریا رشد می کند.

مطالعات متعددی روی حیوانات و لوله‌های آزمایش وجود دارد که نشان می‌دهد رودیولا هم اثر تحریک‌کننده و هم اثر آرام‌بخشی بر روی سیستم عصبی مرکزی دارد. افزایش استقامت بدنی؛ عملکرد تیروئید، تیموس و آدرنال را بهبود می بخشد. از سیستم عصبی، قلب و کبد محافظت می کند. و خاصیت آنتی اکسیدانی و ضد سرطانی دارد.

[تابع]

1 تقویت ایمنی و به تاخیر انداختن پیری؛

2 مقاومت در برابر تشعشع و تومور.

3 تنظیم سیستم عصبی و متابولیسم، به طور موثری احساس و خلق مالیخولیایی را محدود می کند و وضعیت روانی را ارتقا می دهد.

4 محافظت از قلب و عروق، گشاد کننده عروق کرونر، جلوگیری از تصلب شرایین کرونر و آریتمی.

فواید و مضرات استویا
برای قرن‌ها، سرخپوستان گوارانی در برزیل و پاراگوئه کنونی از برخی از انواع استویا در غذای خود استفاده می‌کردند، به ویژه استویا rebaudiana، که آن را kaa he'ê ("علف شیرین") به عنوان شیرین کننده در مات و سایر چای‌های دارویی می‌گفتند. ، برای درمان دل درد و سایر بیماری ها. اخیراً استویا به عنوان یک شیرین کننده به دلیل افزایش نیاز به رژیم های کم کربوهیدرات و کم قند مورد توجه مجدد قرار گرفته است. در ژاپن به عنوان شیرین کننده و در ایالات متحده آمریکا و کانادا به عنوان یک افزودنی غذایی استفاده می شود. تحقیقات پزشکی نیز نتایج خوبی برای استفاده از استویا برای درمان چاقی و فشار خون بالا نشان داده است.

در سال 1931، شیمیدانان فرانسوی M. Bridel و R. Lavieille گلیکوزیدها را از استویا جدا کردند که طعم شیرین آن را به استویا می بخشد. عصاره هایی که استویوسیدها و ریبائودیوزیدها نامیده می شوند، 250 تا 300 برابر شیرین تر از ساکارز هستند. احساس شیرینی برای استویا کندتر از شکر معمولی رخ می دهد، اما ماندگاری بیشتری دارد. با این حال، به خصوص در غلظت های بالا، ممکن است مزه تلخ یا باقی مانده شیرین بیان داشته باشد. استویا به میزان قابل توجهی بر میزان گلوکز خون تأثیر نمی گذارد و به همین دلیل برای کسانی که از دیابت و سایر رژیم های کربوهیدرات رنج می برند توصیه می شود.

در اوایل دهه 1970، ژاپنی ها کشت استویا را به عنوان جایگزینی برای شیرین کننده های مصنوعی مانند سیکلامات و ساخارین که مشکوک به داشتن مواد سرطان زا بودند، آغاز کردند. معمولاً از برگ های گیاه، عصاره آبی آن و استویوزیدهای جدا شده به عنوان شیرین کننده استفاده می شود. استفاده تجاری از استویا در ژاپن از سال 1977 ادامه یافته است و از آن در محصولات غذایی، نوشابه ها و به شکل سفره استفاده می شود. 40 درصد از کل بازار استویا در ژاپن است - بیش از هر جای دیگری.

امروزه، استویا در آسیای شرقی، از جمله چین (از سال 1984)، کره، تایوان، تایلند و مالزی، کشت شده و به طور گسترده در غذاها استفاده می شود. همچنین می توان آن را در سنت کیتس و نویس، آمریکای جنوبی (برزیل، پاراگوئه و اروگوئه)، اسرائیل، اوکراین و جنوب روسیه یافت. چین بزرگترین صادرکننده عصاره استویا - استویوزید است.

در سال 1985، یک مطالعه علمی منتشر شد که بیان می‌کرد استویول (نام مشتق صنعتی استویوسیدها و ریبائودیوزیدها، دو جزء استویا) یک موتاژن (یعنی عاملی که باعث جهش می‌شود) و در نتیجه سرطان‌زا است. نتیجه گیری بر اساس مطالعه روی کبد موش های آزمایشگاهی انجام شد. با این حال، این مطالعه به این دلیل مورد انتقاد قرار گرفته است که این روش به گونه ای انجام شده است که حتی آب مقطر را نیز جهش زا نشان می دهد. مطالعات بیشتر نتایج متناقضی را نشان داد: برخی از آزمایشات حیوانی سمیت و اثرات نامطلوب عصاره را نشان دادند که استویا را به عنوان یک موتاژن ضعیف شناسایی کرد. در حالی که آزمایش های دیگر آن را به عنوان یک محصول ایمن مشخص کردند. اگرچه کار علمی اخیر به طور قطعی به این نتیجه رسیده است که استویا بی خطر است، آژانس های ایمنی غذا و داروی ایالات متحده (عمدتاً سازمان غذا و دارو یا FDA) نگرانی هایی را در مورد سمیت استویا بر اساس فقدان یافته های تحقیقاتی قطعی مطرح کرده اند.

در سال 2006، سازمان بهداشت جهانی (WHO) ارزیابی جامعی از مطالعات تجربی اخیر حیوان و انسان روی استویوزید و استویول انجام داد و به این نتیجه رسید: "استویوزیدها و ریبائودیوزیدهای A در شرایط آزمایشگاهی و درون تنی غیر سمی هستند، سمیت ژنی استویول و برخی از عوامل اکسیداتیو آن غیر سمی هستند. مشتقات بیان شده در شرایط آزمایشگاهی، در شرایط طبیعی شناسایی نشدند" (eng. "stevioside و rebaudioside A in vitro or in vivo ژنوتوکسیک نیستند و سمیت ژنتیکی استویول و برخی از مشتقات اکسیداتیو آن در شرایط آزمایشگاهی در داخل بدن بیان نمی شود" ) . این گزارش همچنین هیچ مدرکی دال بر سرطان زایی پیدا نکرد. در ادامه این گزارش آمده است: «استویوزید شواهدی از اثرات دارویی در بیماران مبتلا به فشار خون بالا یا دیابت نوع 2 نشان داده است» و بیان می‌کند که تحقیقات بیشتر باید دوز مناسب این ماده را تعیین کند.

بر اساس سایت: https://www.neboleem.net/stevija.php

چندین مقام ایمنی استویا را تایید کرده اند، از جمله سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA)، سازمان ایمنی غذای اروپا (EFSA)، بهداشت کانادا و سازمان غذا و کشاورزی مشترک سازمان ملل متحد و کمیته تخصصی سازمان بهداشت جهانی در مورد غذا. مواد افزودنی (JECFA). در www.steviabenefits.org بیشتر بیاموزید.