[Latijnse naam]Silybum marianus G.

[Plantbron] Het gedroogde zaad van Silybum marianum G.

[Specificaties] Silymarin 80% UV & Silybin+Isosilybin 30% HPLC

[Uiterlijk] Lichtgeel poeder

[Deeltjesgrootte] 80 Mesh

[Verlies bij drogen] £ 5,0%

[Zwaar metaal] £ 10PPM

[Extractoplosmiddelen] Ethanol

[Microben] Totaal aantal aerobe platen: £1000CFU/G

Gist en schimmel: £ 100 CFU/G

[Opslag] Bewaar op een koele en droge plaats, blijf uit de buurt van direct licht en hitte.

[Houdbaarheid]24 Maanden

[Pakket] Verpakt in papieren trommels en twee plastic zakken erin. Nettogewicht: 25 kg/trommel

[Wat is mariadistel]

Mariadistel is een uniek kruid dat een natuurlijke verbinding bevat, genaamd silymarine. Silymarine voedt de lever als geen andere voedingsstof die momenteel bekend is. De lever fungeert als het lichaamsfilter dat voortdurend reinigt om u tegen gifstoffen te beschermen.

Na verloop van tijd kunnen deze gifstoffen zich ophopen in de lever. De krachtige antioxiderende eigenschappen en verjongende werking van Milk Thistle helpen de lever sterk en gezond te houden.

[Functie]
1, Toxicologische tests hebben aangetoond dat: een sterke werking heeft op het beschermen van het celmembraan van de lever, in klinische toepassing, Mariadistel

Extract heeft goede resultaten bij de behandeling van acute en chronische hepatitis, levercirrose en een verscheidenheid aan toxische leverschade, enz.;
2, Mariadistelextract verbetert de leverfunctie van patiënten met symptomen van hepatitis aanzienlijk;

3, Klinische toepassingen: voor de behandeling van acute en chronische hepatitis, cirrose, leververgiftiging en andere ziekten.

Spiervezels, DNA en kunststoffen zijn allemaal voorbeelden van polymeren. Bekijk deze video voor meer informatie.

Een polymeer is een groot molecuul, of macromolecuul, bestaande uit vele herhaalde subeenheden. Vanwege hun brede scala aan eigenschappen spelen zowel synthetische als natuurlijke polymeren een essentiële en alomtegenwoordige rol in het dagelijks leven. Polymeren variëren van bekende synthetische kunststoffen zoals polystyreen tot natuurlijke biopolymeren zoals DNA en eiwitten die fundamenteel zijn voor de biologische structuur en functie. Polymeren, zowel natuurlijke als synthetische, worden gecreëerd via polymerisatie van vele kleine moleculen, bekend als monomeren. Hun bijgevolg grote molecuulmassa ten opzichte van verbindingen met kleine moleculen produceert unieke fysische eigenschappen, waaronder taaiheid, visco-elasticiteit en de neiging om glazen en semi-kristallijne structuren te vormen in plaats van kristallen.

De term ‘polymeer’ is afgeleid van het oud-Griekse woord πολύς (polus, wat ‘veel, veel’ betekent) en μέρος (meros, wat ‘delen’ betekent), en verwijst naar een molecuul waarvan de structuur is samengesteld uit meerdere zich herhalende eenheden, waaruit voortkomt een kenmerk van een hoge relatieve moleculaire massa en daarmee gepaard gaande eigenschappen. De eenheden waaruit polymeren bestaan, zijn feitelijk of conceptueel afgeleid van moleculen met een lage relatieve moleculaire massa. De term werd in 1833 bedacht door Jöns Jacob Berzelius, zij het met een definitie die verschilt van de moderne IUPAC-definitie. Het moderne concept van polymeren als covalent gebonden macromoleculaire structuren werd in 1920 voorgesteld door Hermann Staudinger, die het volgende decennium besteedde aan het vinden van experimenteel bewijs voor deze hypothese.

Polymeren worden bestudeerd op het gebied van biofysica en macromoleculaire wetenschappen, en polymeerwetenschap (waaronder polymeerchemie en polymeerfysica). Historisch gezien zijn producten die voortkomen uit de koppeling van zich herhalende eenheden door covalente chemische bindingen de primaire focus van de polymeerwetenschap; opkomende belangrijke wetenschapsgebieden richten zich nu op niet-covalente verbindingen. Polyisopreen van latexrubber en het polystyreen van piepschuim zijn voorbeelden van respectievelijk polymere natuurlijke/biologische en synthetische polymeren. In biologische contexten zijn vrijwel alle biologische macromoleculen – dat wil zeggen eiwitten (polyamiden), nucleïnezuren (polynucleotiden) en polysachariden – puur polymeer, of bestaan ​​ze voor een groot deel uit polymere componenten – bijvoorbeeld geïsoprenyleerde/lipide-gemodificeerde glycoproteïnen, waarbij kleine Modificaties van lipidenmoleculen en oligosachariden vinden plaats op de polyamideskelet van het eiwit.

Het verschil tussen zoetwaterparelpoeder zoals https://emperorsherbologist.com/pearlp… JAJA parelpoeder en zogenaamd zeewaterparelpoeder.

Ook iets om op te letten bij Pearl Powder.