[Nazwa łacińska] Huperzia serratum

[Źródło] Całe zioło Huperziceae z Chin

[Wygląd] Brązowy do białego

[Składnik] Huperzine A

[Specyfikacja] Huperzine A 1% – 5%, HPLC

[Rozpuszczalność] Rozpuszczalny w chloroformie, metanolu, etanolu, słabo rozpuszczalny w wodzie

[Wielkość cząstek] 80 Mesh

[Strata przy suszeniu] ≤5,0%

[Heavy Metal] ≤10PPM

[Pozostałości pestycydów] EC396-2005, USP 34, EP 8.0, FDA

[Przechowywanie] Przechowywać w chłodnym i suchym miejscu, z dala od bezpośredniego światła i ciepła.

[Okres przydatności do spożycia] 24 miesiące

[Opakowanie] Pakowane w papierowe bębny i dwie plastikowe torby w środku.

[Co to jest Huperzine A]

Huperzia to rodzaj mchu rosnącego w Chinach. Jest spokrewniony z mchami klubowymi (rodzina Lycopodiaceae) i niektórym botanikom znany jest jako Lycopodium serratum. Tradycyjnie stosowano cały przygotowany mech. Nowoczesne preparaty ziołowe wykorzystują wyłącznie izolowany alkaloid znany jako hupercyna A. Huperzine A to alkaloid występujący w huperzii, o którym donoszono, że zapobiega rozkładowi acetylocholiny, ważnej substancji potrzebnej układowi nerwowemu do przekazywania informacji z komórki do komórki. Badania na zwierzętach sugerują, że zdolność huperzyny A do zachowania acetylocholiny może być większa niż w przypadku niektórych leków na receptę. Utrata funkcji acetylocholiny jest główną cechą kilku zaburzeń funkcjonowania mózgu, w tym choroby Alzheimera. Huperzine A może również mieć działanie ochronne na tkankę mózgową, jeszcze bardziej zwiększając jej teoretyczny potencjał pomagania w łagodzeniu objawów niektórych chorób mózgu.

[Funkcja] Stosowana w medycynie alternatywnej hupercyna A działa jako inhibitor cholinoesterazy, rodzaj leku stosowanego w celu zapobiegania rozkładowi acetylocholiny (substancji chemicznej niezbędnej do uczenia się i zapamiętywania).

Huperzine A stosuje się nie tylko w leczeniu choroby Alzheimera, ale także poprawia zdolność uczenia się i pamięci oraz chroni przed związanym z wiekiem pogorszeniem funkcji poznawczych.

Ponadto hupercyna A jest czasami stosowana w celu zwiększenia energii, zwiększenia czujności i pomocy w leczeniu miastenii (choroba autoimmunologiczna atakująca mięśnie).

www.vlog.creativedimension.nl

Cześć kochani, dzisiaj przygotowałem film o bardzo prostej ekstrakcji czyli skrobi z gotowania ziemniaków i jej porównaniu z komercyjną nalewką jodową. Zanim zaczniemy, dwa słowa o skrobi. jest to naturalny polimer występujący w ryżu, płatkach zbożowych, ziemniakach i będący źródłem energii dla istot żywych.
Składa się z dwóch różnych polimerów: amylozy 20% i amilopektenu 80%. Obydwa są łańcuchami złożonymi z jednostek alfa glukozy. Tutaj możemy zobaczyć uproszczony obraz cząsteczki skrobi, która jest znacznie bardziej złożona.
Teraz zacznijmy. Procedura jest na tyle prosta, że ​​nawet dziecko poradzi sobie z nią bez problemu. Po prostu weź sto gramów ziemniaka i obierz go. Teraz po prostu zetrzyj go. Kiedy już to zrobisz, włóż je do zlewki z dwiema mililitrami gorącej wody. Teraz mieszaj przez około jedną-dwie minuty. Następnie przesączyć przez filtr Cooka do innego pojemnika. Z pozostałą częścią, czyli startymi ziemniakami, możesz powtórzyć tę operację kilka razy, dodając wodę, mieszając i ponownie filtrując, ale jest to opcjonalne. Po 5-10 minutach wytrąci się skrobia nierozpuszczalna w wodzie. Widzimy tutaj biały osad, czystą skrobię. Po prostu przenosząc fazę ciekłą do innej zlewki, wyizolujesz produkt. Pozostaw do wyschnięcia w temperaturze pokojowej. Tutaj widzimy skrobię, która wydaje się biała, trochę kremowa, ale po wyschnięciu będzie krystaliczna.
Teraz, aby sprawdzić, czy to naprawdę skrobia, a nie magiczny proszek, użyjemy nalewki jodowej (mieszanina etanolu, wody, jodku potasu i jodu elementarnego). Aby to sprawdzić, włóż trochę skrobi do probówki z wodą i wstrząśnij. Następnie dodać nalewkę jodową, którą można rozcieńczyć wodą lub nie. Jednakże roztwór zmieni kolor na ciemnoniebieski. Dzieje się tak, że jony jodu (I3-) łączą się, tworząc amilozę, co powoduje, że związek przyjmuje ten kolor.
Pozdrawiam i do zobaczenia przy kolejnym eksperymencie.