[Nazwa łacińska] Zingiber Officinalis

[Specyfikacja] Gingerole 5,0%

[Wygląd] Jasnożółty proszek

Wykorzystana część rośliny: korzeń

[Rozmiar cząstek] 80 oczek

[Strata przy suszeniu] ≤5,0%

[Heavy Metal] ≤10PPM

[Przechowywanie] Przechowywać w chłodnym i suchym miejscu, z dala od bezpośredniego światła i ciepła.

[Okres przydatności do spożycia] 24 miesiące

[Opakowanie] Pakowane w papierowe bębny i dwie plastikowe torby w środku.

[Waga netto] 25 kg/bęben

[Co to jest imbir?]

Imbir to roślina o liściastych łodygach i żółtawo-zielonych kwiatach. Przyprawa imbirowa pochodzi z korzeni rośliny. Imbir pochodzi z cieplejszych części Azji, takich jak Chiny, Japonia i Indie, ale obecnie uprawia się go w niektórych częściach Ameryki Południowej i Afryki. Obecnie uprawia się ją również na Bliskim Wschodzie i wykorzystuje się ją jako lek i pożywienie.

[Jak to działa?]

Imbir zawiera substancje chemiczne, które mogą zmniejszać nudności i stany zapalne. Naukowcy uważają, że te substancje chemiczne działają przede wszystkim w żołądku i jelitach, ale mogą również działać na mózg i układ nerwowy, kontrolując nudności.

[Funkcjonować]

Imbir to jedna z najzdrowszych (i najsmaczniejszych) przypraw na świecie. Jest bogata w składniki odżywcze i związki bioaktywne, które mają ogromne korzyści dla organizmu i mózgu. Oto 11 korzyści zdrowotnych imbiru potwierdzonych badaniami naukowymi.

1. Imbir zawiera gingerol, substancję o silnych właściwościach leczniczych
2. Imbir może leczyć wiele form nudności, zwłaszcza poranne mdłości
3. Imbir może zmniejszyć ból i bolesność mięśni
4. Działanie przeciwzapalne może pomóc w chorobie zwyrodnieniowej stawów
5. Imbir może drastycznie obniżyć poziom cukru we krwi i zmniejszyć czynniki ryzyka chorób serca
6. Imbir może pomóc w leczeniu przewlekłej niestrawności
7. Proszek imbirowy może znacznie zmniejszyć ból menstruacyjny
8. Imbir może obniżyć poziom cholesterolu
9. Imbir zawiera substancję, która może pomóc w zapobieganiu rakowi
10. Imbir może poprawić funkcjonowanie mózgu i chronić przed chorobą Alzheimera
11. Aktywny składnik imbiru może pomóc w walce z infekcjami

Stevia rebaudiana jest powszechnie znana jako Madhu Tulsi. Jest powszechnie uprawiana ze względu na słodkie liście. Stewia i słonecznik należą do rodziny astrowatych. Słodkie zioło Stewia staje się głównym źródłem naturalnego słodzika zastępującego cukier. Szybko zastępuje chemiczne słodziki, takie jak Splenda, sacharyna i aspartam. Roślina pochodzi z tropikalnych i subtropikalnych regionów Ameryki Północnej i Południowej. Istnieje około 240 gatunków rodzaju Stevia. Jest szeroko uprawiany w takich krajach jak Brazylia, Kolumbia, Paragwaj i Wenezuela. W Wenezueli używa się go od ponad 1500 lat. Liście stewii są 20-25 razy słodsze niż zwykły cukier. Ekstrakt ze stewii Rebaudiozyd-A jest około 300-400 razy słodszy niż zwykły cukier. Słodycz stewii również była odczuwalna przez długi czas.
Tworzy się dobry rynek dla stewii w kraju i za granicą. To promyk nadziei dla pacjenta chorego na cukrzycę. Ponieważ jest naturalnym źródłem słodzika. Jest również stosowany w leczeniu otyłości i wysokiego poziomu cukru we krwi. Po spożyciu stewii jako słodzika zastępującego zwykły cukier nie następuje wzrost poziomu cukru. Wymiana i przesadzanie
W kolejnych latach niektóre rośliny z różnych przyczyn zamierają duetem, luki te należy natychmiast uzupełniać dobrze rozwiniętymi sadzonkami. W zależności od rodzaju gleby i sposobu gospodarowania, po 5 latach produktywność spadnie i należy ją zastąpić nową plantacją.
Pendżab, Haryana, Madhya Pardesh, Tamil Nadu…

Co to jest BIOPOLIMER? Co znaczy BIOPOLIMER? znaczenie BIOPOLIMER – wymowa BIOPOLIMER – definicja BIOPOLIMER – wyjaśnienie BIOPOLIMER – Jak wymówić BIOPOLIMER?

Źródło: artykuł Wikipedia.org, dostosowany na podstawie licencji https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/.

Biopolimery to polimery wytwarzane przez organizmy żywe; innymi słowy, są to biomolekuły polimerowe. Ponieważ są to polimery, biopolimery zawierają jednostki monomeryczne, które są kowalencyjnie związane, tworząc większe struktury. Istnieją trzy główne klasy biopolimerów, sklasyfikowane według zastosowanych jednostek monomerycznych i struktury utworzonego biopolimeru: polinukleotydy (RNA i DNA), które są długimi polimerami składającymi się z 13 lub więcej monomerów nukleotydowych; polipeptydy, które są krótkimi polimerami aminokwasów; i polisacharydy, które często są polimerowymi strukturami węglowodanowymi o wiązaniach liniowych.

Celuloza jest najpowszechniejszym związkiem organicznym i biopolimerem na Ziemi. Około 33 procent całej materii roślinnej stanowi celuloza. Zawartość celulozy w bawełnie wynosi 90 procent, w przypadku drewna 50 procent.

Główną różnicę między biopolimerami a polimerami syntetycznymi można znaleźć w ich strukturze. Wszystkie polimery składają się z powtarzalnych jednostek zwanych monomerami. Biopolimery często mają dobrze określoną strukturę, chociaż nie jest to cecha definiująca (przykład: lignoceluloza): Dokładny skład chemiczny i kolejność ułożenia tych jednostek nazywa się w przypadku białek strukturą pierwotną. Wiele biopolimerów spontanicznie zwija się w charakterystyczne zwarte kształty (patrz także „sfałdowanie białek” oraz struktura drugorzędowa i trzeciorzędowa), które determinują ich funkcje biologiczne i zależą w skomplikowany sposób od ich struktury pierwotnej. Biologia strukturalna to badanie właściwości strukturalnych biopolimerów. Natomiast większość polimerów syntetycznych ma znacznie prostsze i bardziej losowe (lub stochastyczne) struktury. Fakt ten prowadzi do rozkładu masy cząsteczkowej, którego brakuje w biopolimerach. W rzeczywistości, ponieważ ich synteza jest kontrolowana przez proces ukierunkowany na szablon w większości układów in vivo, wszystkie biopolimery danego typu (powiedzmy jedno konkretne białko) są wszystkie podobne: wszystkie zawierają podobne sekwencje i liczbę monomerów, a zatem wszystkie mają ta sama masa. Zjawisko to nazywa się monodyspersyjnością w przeciwieństwie do polidyspersyjności spotykanej w polimerach syntetycznych. W rezultacie biopolimery mają wskaźnik polidyspersyjności równy 1.

Konwencja dotycząca polipeptydu polega na wymienieniu składowych reszt aminokwasowych w takiej formie, w jakiej występują od końca aminowego do końca kwasu karboksylowego. Reszty aminokwasów są zawsze połączone wiązaniami peptydowymi. Białko, choć używane potocznie w odniesieniu do dowolnego polipeptydu, odnosi się do większych lub w pełni funkcjonalnych form i może składać się z kilku łańcuchów polipeptydowych, jak również z pojedynczych łańcuchów. Białka można także modyfikować tak, aby zawierały składniki niepeptydowe, takie jak łańcuchy sacharydowe i lipidy.

Konwencja dotycząca sekwencji kwasu nukleinowego polega na spisaniu nukleotydów w takiej formie, w jakiej występują od końca 5′ do końca 3′ łańcucha polimeru, gdzie 5′ i 3′ odnoszą się do numeracji węgli wokół pierścienia rybozy, które biorą udział w tworzeniu wiązania diestrowo-fosforanowe w łańcuchu. Taka sekwencja nazywana jest pierwotną strukturą biopolimeru.

Biopolimery na bazie cukru są często trudne pod względem konwencji. Polimery cukrowe mogą być liniowe lub rozgałęzione i zazwyczaj są połączone wiązaniami glikozydowymi. Dokładne rozmieszczenie wiązania może się różnić i orientacja łączących grup funkcyjnych jest również ważna, w wyniku czego powstają wiązania a- i ß-glikozydowe z numeracją określającą lokalizację łączących węgli w pierścieniu. Ponadto wiele jednostek sacharydowych może ulegać różnym modyfikacjom chemicznym, takim jak aminowanie, a nawet może tworzyć części innych cząsteczek, takich jak glikoproteiny.