[ชื่อละติน] Vitis vinifera L.

[แหล่งพืช]จากประเทศจีน

[ข้อมูลจำเพาะ]โปรแอนโทไซยานิดินส์โพลีฟีนอล

[ลักษณะที่ปรากฏ] ผงละเอียดสีม่วงแดง

ส่วนของพืชที่ใช้:ผิวหนัง

[ขนาดอนุภาค] 80 ตาข่าย

[ขาดทุนจากการอบแห้ง] ≤5.0%

[โลหะหนัก] ≤10PPM

[สารกำจัดศัตรูพืชตกค้าง] EC396-2005, USP 34, EP 8.0, FDA

[อายุการเก็บรักษา] 24 เดือน

[แพ็คเกจ] บรรจุในถังกระดาษและถุงพลาสติกสองใบอยู่ข้างใน

[น้ำหนักสุทธิ] 25กก./ถัง

การทำงาน

1.สารสกัดจากองุ่นใช้เพื่อลดความเสี่ยงมะเร็ง

2.สารสกัดจากองุ่นมีประโยชน์ในการต้านอนุมูลอิสระ

3.สารสกัดจากองุ่นมีฤทธิ์ต้านการอักเสบ ขจัดอาการบวม

4.สารสกัดจากองุ่นสามารถลดอุบัติการณ์ของจุดและต้อกระจก

5.สารสกัดจากองุ่นจะช่วยลดโจ๊กเส้นโลหิตตีบที่เกิดจากการออกกำลังกาย

6.สารสกัดจากองุ่นจะเสริมสร้างความยืดหยุ่นของผนังหลอดเลือดให้หลอดเลือดแข็งแรง

แอปพลิเคชัน

1.สารสกัดจากองุ่นสามารถทำเป็นแคปซูล troche และเม็ดเป็นอาหารเพื่อสุขภาพ

2. สารสกัดองุ่นคุณภาพสูงได้ถูกเพิ่มเข้าไปในเครื่องดื่มและไวน์เครื่องสำอางเป็นเนื้อหาที่มีประโยชน์อย่างกว้างขวาง

3. สารสกัดจากเปลือกองุ่นถูกเติมอย่างกว้างขวางในอาหารทุกประเภท เช่น เค้ก ชีส เพื่อเป็นอาหาร น้ำยาฆ่าเชื้อตามธรรมชาติในยุโรปและสหรัฐอเมริกา และยังเพิ่มความปลอดภัยของอาหารอีกด้วย

สารสกัดจากองุ่นสกินคืออะไร?

สารสกัดจากเปลือกองุ่นเป็นอนุพันธ์ทางอุตสาหกรรมจากเมล็ดองุ่นทั้งเมล็ดที่มีวิตามินอี ฟลาโวนอยด์ กรดไลโนเลอิก และ OPCs ในปริมาณเข้มข้น โดยทั่วไปแล้ว โอกาสทางการค้าในการสกัดส่วนประกอบของสารสกัดจากเมล็ดองุ่นนั้นมาจากสารเคมีที่เรียกว่าโพลีฟีนอล ซึ่งรวมถึงโอลิโกเมอริก โปรแอนโทไซยานิดินส์ที่ได้รับการยอมรับว่าเป็นสารต้านอนุมูลอิสระ

สารสกัดจากผิวองุ่นอุดมไปด้วย Oligomers Procyanidin Complexes (OPC) ซึ่งเป็นสารต้านอนุมูลอิสระที่มีประสิทธิภาพ นอกจากจะอุดมไปด้วยพลังพิเศษที่สูงกว่าวิตามินซีถึง 20 เท่าแล้ว สารสกัดจากผิวองุ่นยังดีกว่าวิตามินอีถึง 50 เท่าอีกด้วย สารสกัดจากผิวองุ่นช่วยเสริมสร้างระบบภูมิคุ้มกันและยังช่วยชะลอกระบวนการชราซึ่งมีสูงมากอีกด้วย มูลค่าตลาด Procyanidin B2 ซึ่งเป็นสารประกอบออกฤทธิ์มากที่สุดในการต่อต้านอนุมูลอิสระที่ทำให้เกิดริ้วรอย มีเฉพาะในเมล็ดองุ่นเท่านั้น

ในยุโรป OPC จากสารสกัดโปรแอนโธไซยานิดินส์จากเปลือกองุ่นถูกนำมาใช้และใช้มานานหลายทศวรรษในฐานะสารประกอบที่ปลอดภัยและมีประสิทธิภาพ สารสกัดจากผิวองุ่นไม่มีประวัติความเป็นพิษเฉียบพลันหรือเรื้อรังใดๆ ไม่มีปฏิกิริยาที่เป็นอันตรายแม้จะใช้ในปริมาณที่สูงมาก ด้วยเหตุผลเหล่านี้ สารสกัดโปรแอนโทไซยานิดินจากองุ่นจึงกลายเป็นดาวดวงใหม่ในตลาดผลิตภัณฑ์เสริมอาหาร

ปัจจุบันผลิตภัณฑ์นี้เป็นผลิตภัณฑ์สุขภาพทางเพศของผู้ชายที่มีประสิทธิภาพและทรงพลังมากที่สุดในโลก
สำหรับข้อมูลเพิ่มเติมและวิธีการซื้อ โปรดไปที่ https://youtu.be/xOeWvvUG1To

ประวัติความเป็นมาของผักดอง

ประวัติที่แท้จริงของผักดองค่อนข้างลึกลับ แม้ว่าบางคนเชื่อว่ามีอายุย้อนกลับไปในอินเดียเมื่อ 4,030 ปีที่แล้ว
ผักดองสไตล์อินเดียที่พบมากที่สุดทำจากมะม่วงและมะนาว อื่นๆ ได้แก่ ดอกกะหล่ำ แครอท หัวไชเท้า มะเขือเทศ หัวหอม ฟักทอง หัวใจปาล์ม ก้านบัว กลีบกุหลาบ ขิง มะขามป้อม กระเทียม พริกเขียวหรือแดง โคห์ลราบี คอร์เดีย เคอด้า มันม่วง กะรอนดา รสขม บวบ ขนุน เห็ด มะเขือยาว แตงกวา หัวผักกาด และแล็บซี ในบางภูมิภาค กะหล่ำปลีดองกับพริกและเครื่องเทศอื่นๆ ซึ่งมีสไตล์และรสชาติคล้ายกับกิมจิ

อาจใช้เครื่องเทศหลายชนิดในระหว่างกระบวนการดอง เช่น อะซาฟาติดา พริกป่น ขมิ้น และฟีนูกรีก

ผักดองโฮมเมดจัดทำขึ้นในฤดูร้อนและสุกโดยให้โดนแสงแดดนานถึงสองสัปดาห์ ผักดองจะถูกคลุมด้วยผ้ามัสลินในขณะที่มันกำลังสุก เกลือ น้ำมัน และเครื่องเทศที่มีความเข้มข้นสูงทำหน้าที่เป็นสารกันบูด ผักดองที่ผลิตในเชิงพาณิชย์หลายชนิดใช้สารกันบูด เช่น กรดซิตริกและโซเดียมเบนโซเอต

แม้ว่าจะใช้ส่วนผสมหลักเดียวกัน แต่ผักดองของอินเดียก็อาจมีรสชาติที่แตกต่างกันอย่างมาก เนื่องจากเทคนิคการเตรียมและเครื่องเทศที่ใช้แตกต่างกัน มะม่วงดองจากอินเดียใต้อาจมีรสชาติแตกต่างอย่างมากจากมะม่วงดองที่ผลิตในอินเดียเหนือ และโดยทั่วไปจะเผ็ดกว่ามะม่วงดองจากอินเดียเหนือมาก ในรัฐทางตอนใต้ โดยทั่วไปนิยมใช้น้ำมันงา ในขณะที่รัฐทางตอนเหนือนิยมใช้น้ำมันมัสตาร์ดในการทำผักดอง

ในรัฐหรยาณาทางตอนเหนือ ปานิพัทมีชื่อเสียงในฐานะศูนย์กลางการผลิตอาชาร์ที่มีรสนิยมหลากหลายในเชิงพาณิชย์ ส่วนผสมหลักชนิดเดียวที่ปรุงด้วยมะม่วง พริก และมะนาวเป็นที่นิยมกันมาตลอด แต่เมืองนี้มีชื่อเสียงในเรื่องปาชรารังกา (แปลว่า 'ห้าสี' ซึ่งปรุงด้วยผัก 5 ชนิด) และซารังกา ((แปลว่า 'เจ็ดสี' ซึ่งปรุงด้วยผัก 5 ชนิด) ซึ่ง สุกในน้ำมันมัสตาร์ดโดยใช้ส่วนผสมหลัก เช่น มะม่วงดิบ ถั่วลูกไก่ ก้านบัว คารอนดา และอัมลาสหรือมะนาว ดองด้วยเครื่องเทศทั้งหมด ตามต้นกำเนิดของ Haryanvi และปัญจาบ ผักดองนี้ให้ความสำคัญกับส่วนผสมและเครื่องเทศที่หลากหลาย Pachranga achar ถูกสร้างขึ้นครั้งแรกโดย Murli Dhar Dhingra ในปากีสถานในปี 1930 ลูกหลานของ Dingra และ Malik ของเขาได้นำเข้าไปยังอินเดียในปี 1943 Panipat ผลิต Achar มูลค่ามากกว่า INR50 สิบล้านทุกปี (ตัวเลขปี 2016) ส่งไปยังตลาดท้องถิ่นรวมถึงการส่งออก ไปยังสหราชอาณาจักร สหรัฐอเมริกา สหราชอาณาจักร และตะวันออกกลาง[4][5][6]

ในอินเดียตอนใต้ ผักส่วนใหญ่ตากแดดกับเครื่องเทศ ใช้ประโยชน์จากวันที่อากาศร้อนจัดและมีแสงแดดจัดตลอดทั้งปี ทำให้ผักดองเป็นอาหารหลักในชีวิตประจำวัน การตากแดดให้แห้งจะช่วยถนอมผักตามธรรมชาติ พร้อมด้วยเครื่องเทศ เช่น มัสตาร์ด เมล็ดฟีนูกรีก ผงพริก เกลือ ผงอะซาโฟเอทิดา และขมิ้น เพื่อเร่งกระบวนการเตรียมผักอาจต้องปรุงก่อน

รัฐเตลังคานาและอานธรประเทศมีชื่อเสียงในเรื่องผักดองรสเผ็ด มะม่วงดิบกับกระเทียมและขิง (Aavakaaya ในภาษาเตลูกู) มะขามดิบคู่กับพริกเขียว (Chintakaaya ในภาษาเตลูกู) และพริกแดง (Korivikaram ในภาษาเตลูกู) เป็นอาหารหลักในอาหารประจำวัน มะยม (Usirikaaya ในภาษาเตลูกู) และมะนาว (Nimmakaaya ในภาษาเตลูกู) ก็เป็นผักดองที่รับประทานกันอย่างแพร่หลายเช่นกัน

รัฐทมิฬนาฑูผลิตมะม่วงดองที่เรียกว่า มาอาวาดู ซึ่งมักทำในช่วงต้นฤดูร้อน เมื่อมะม่วงมีความยาวเพียง 1 นิ้วเท่านั้น กระบวนการถนอมอาหารใช้น้ำมันละหุ่ง ทำให้ผักดองมีรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ ผักดองจากรัฐทมิฬนาฑูอีกชนิดหนึ่งคือ narthangai ที่ประกอบด้วยมะนาวที่ยังไม่สุกหั่นเป็นเกลียวแล้วยัดไส้ด้วยเกลือ ชาวทมิฬยังใช้พริกแห้งยัดไส้ด้วยโยเกิร์ตเค็ม จึงทำเครื่องปรุงรสแห้งที่เรียกว่า หมอ โมลาไก ซึ่งโดยทั่วไปจะรับประทานกับข้าว

ในรัฐกรณาฏกะ มะม่วงดองทั้งผลเนื้อนุ่มเป็นสูตรดองแบบดั้งเดิม ซึ่งจะถูกเก็บรักษาไว้ทั้งหมดโดยการทำให้มะม่วงเนื้อนุ่มทั้งผลแห้งด้วยเกลือ และมีรสเค็มและเปรี้ยวมาก ประเภทพิเศษของสิ่งนี้คือ jeerige midi (ಜೀರಿಗೆ ಮಿಡಿ) ปรุงโดยใช้มะม่วงเนื้อนุ่มพิเศษที่มีกลิ่นหอมสดชื่น

ชาวอินเดียตอนใต้ที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ชายฝั่งก็ดองปลาและเนื้อสัตว์ด้วย ในรัฐทมิฬนาฑู คารูวาดูทำโดยการหมักปลานานาชนิดและตากแดดให้แห้ง Nethili karuvadu ทำจากปลากะตัก เป็นหนึ่งในพันธุ์ที่ได้รับความนิยมมากกว่า ในเกรละ ปลาทูน่าและซาร์ดีนจะถูกสับละเอียดและหมักในเครื่องเทศ จากนั้นจึงนำไปปรุงบนเตาตั้งพื้น ส่งผลให้ได้มีนอะชาร์

มะม่วงดิบ มะนาว พริกเขียว กุนดา (คอร์เดีย) และเคอร์ดา มักใช้เป็นส่วนผสมหลักในอาหารคุชราต มะม่วงดองหลากหลายชนิดที่พบได้ทั่วไปในครัวเรือนคุชราต ได้แก่ มะม่วงดองเค็มที่ทำจากน้ำมันถั่วลิสงและปรุงรสด้วยเมล็ดฟีนูกรีก และผงพริกแดง มะม่วงดองรสหวานที่ปรุงด้วยน้ำมันถั่วลิสงและน้ำตาลโตนด เมล็ดยี่หร่า อินทผาลัมแห้ง (คาเร็ก) มัสตาร์ด และพริกป่นแดง และมะม่วงดองรสหวานที่ปรุงด้วยน้ำเชื่อม ยี่หร่า และพริกป่น