[ชื่อละติน] โรดิโอลา โรซี

[แหล่งพืช] ประเทศจีน

[ข้อมูลจำเพาะ] ซาลิโดรไซด์:1%-5%

โรซาวิน:3% HPLC

[ลักษณะที่ปรากฏ] ผงละเอียดสีน้ำตาล

[ส่วนของพืชที่ใช้] ราก

[ขนาดอนุภาค] 80 ตาข่าย

[ขาดทุนจากการอบแห้ง] ≤5.0%

[โลหะหนัก] ≤10PPM

[การจัดเก็บ] เก็บในที่เย็นและแห้ง เก็บให้ห่างจากแสงและความร้อนโดยตรง

[แพ็คเกจ] บรรจุในถังกระดาษและถุงพลาสติกสองใบอยู่ข้างใน

[โรดิโอลา โรเซียคืออะไร]

Rhodiola Rosea (หรือเรียกอีกอย่างว่ารากอาร์กติกหรือรากสีทอง) เป็นสมาชิกของตระกูล Crassulaceae ซึ่งเป็นตระกูลพืชพื้นเมืองในภูมิภาคอาร์กติกของไซบีเรียตะวันออก Rhodiola rosea มีการกระจายอย่างกว้างขวางในภูมิภาคอาร์กติกและภูเขาทั่วยุโรปและเอเชีย เติบโตที่ระดับความสูง 11,000 ถึง 18,000 ฟุตเหนือระดับน้ำทะเล

มีการศึกษาในสัตว์และในหลอดทดลองจำนวนมากแสดงให้เห็นว่าโรดิโอลามีทั้งฤทธิ์กระตุ้นและระงับประสาทต่อระบบประสาทส่วนกลาง เพิ่มความอดทนทางกายภาพ ปรับปรุงการทำงานของต่อมไทรอยด์ ไธมัส และต่อมหมวกไต ปกป้องระบบประสาท หัวใจ และตับ และมีคุณสมบัติต้านอนุมูลอิสระและต้านมะเร็ง

[การทำงาน]

1 เสริมสร้างภูมิคุ้มกันและชะลอความชรา

2 ต่อต้านรังสีและเนื้องอก

3 ควบคุมระบบประสาทและการเผาผลาญ จำกัดความรู้สึกและอารมณ์เศร้าโศกอย่างมีประสิทธิภาพ และส่งเสริมสถานะทางจิต

4 ปกป้องหัวใจและหลอดเลือด, การขยายหลอดเลือดหัวใจ, ป้องกันภาวะหลอดเลือดหัวใจตีบและภาวะหัวใจเต้นผิดจังหวะ

หญ้าหวานประโยชน์และอันตราย
เป็นเวลาหลายศตวรรษแล้วที่ชาวอินเดียนแดงกวารานีซึ่งปัจจุบันคือบราซิลและปารากวัยใช้หญ้าหวานบางชนิดในอาหาร โดยเฉพาะหญ้าหวาน rebaudiana ซึ่งพวกเขาเรียกว่า ka'a he'ê ("หญ้าหวาน") เป็นสารให้ความหวานในชามาเต้และชารักษาโรคอื่นๆ เพื่อรักษาอาการเสียดท้องและโรคอื่นๆ เมื่อเร็ว ๆ นี้หญ้าหวานในฐานะสารให้ความหวานได้รับความสนใจอีกครั้งเนื่องจากความต้องการอาหารคาร์โบไฮเดรตต่ำและน้ำตาลต่ำที่เพิ่มขึ้น มีการใช้กันอย่างแพร่หลายเป็นสารให้ความหวานในญี่ปุ่น และในสหรัฐอเมริกาและแคนาดา ใช้เป็นวัตถุเจือปนอาหาร การวิจัยทางการแพทย์ยังแสดงให้เห็นผลลัพธ์ที่ดีในการใช้หญ้าหวานในการรักษาโรคอ้วนและความดันโลหิตสูง

ในปี พ.ศ. 2474 นักเคมีชาวฝรั่งเศส M. Bridel และ R. Lavieille ได้แยกไกลโคไซด์ออกจากหญ้าหวาน ซึ่งทำให้หญ้าหวานมีรสหวาน สารสกัดที่เรียกว่าสตีวิโอไซด์และรีบาดิโอไซด์มีความหวานมากกว่าซูโครสถึง 250-300 เท่า ความรู้สึกหวานของหญ้าหวานเกิดขึ้นช้ากว่าน้ำตาลปกติ แต่คงอยู่นานกว่า อย่างไรก็ตาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ความเข้มข้นสูง อาจมีรสขมหรือมีชะเอมเทศตกค้าง หญ้าหวานไม่ส่งผลต่อปริมาณกลูโคสในเลือดอย่างมีนัยสำคัญ และด้วยเหตุนี้จึงมีการระบุไว้สำหรับผู้ที่เป็นโรคเบาหวานและอาหารประเภทคาร์โบไฮเดรตอื่นๆ

ในช่วงต้นทศวรรษ 1970 ชาวญี่ปุ่นเริ่มปลูกหญ้าหวานแทนสารให้ความหวานเทียม เช่น ไซคลาเมตและขัณฑสกร ซึ่งสงสัยว่ามีสารก่อมะเร็ง ใบของพืช สารสกัดที่เป็นน้ำ และสตีวิโอไซด์ที่แยกได้ มักใช้เป็นสารให้ความหวาน การใช้หญ้าหวานในเชิงพาณิชย์ในญี่ปุ่นดำเนินมาอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ปี พ.ศ. 2520 และใช้ในผลิตภัณฑ์อาหาร น้ำอัดลม และในรูปแบบโต๊ะ 40% ของตลาดหญ้าหวานทั้งหมดอยู่ในญี่ปุ่น ซึ่งมากกว่าที่อื่น

ปัจจุบัน หญ้าหวานได้รับการปลูกฝังและใช้กันอย่างแพร่หลายในอาหารในเอเชียตะวันออก รวมถึงจีน (ตั้งแต่ปี 1984) เกาหลี ไต้หวัน ไทย และมาเลเซีย นอกจากนี้ยังสามารถพบได้ในเซนต์คิตส์และเนวิส อเมริกาใต้ (บราซิล ปารากวัย และอุรุกวัย) อิสราเอล ยูเครน และรัสเซียตอนใต้ ประเทศจีนเป็นผู้ส่งออกสารสกัดจากหญ้าหวานรายใหญ่ที่สุด - สตีวิโอไซด์

ในปี 1985 มีการตีพิมพ์ผลการศึกษาทางวิทยาศาสตร์ที่ระบุว่าสตีวิออล (ชื่ออนุพันธ์ทางอุตสาหกรรมสำหรับสตีวิโอไซด์และรีโบดิโอไซด์ ซึ่งเป็นส่วนประกอบสองประการของหญ้าหวาน) เป็นสารก่อกลายพันธุ์ (นั่นคือ สารที่ทำให้เกิดการกลายพันธุ์) และเป็นผลให้กลายเป็นสารก่อมะเร็ง สรุปได้จากการศึกษาตับของหนูทดลอง อย่างไรก็ตาม การศึกษานี้ได้รับการวิพากษ์วิจารณ์โดยอ้างว่าขั้นตอนดังกล่าวดำเนินการในลักษณะที่จะทำให้แม้แต่น้ำกลั่นก็ปรากฏว่ามีสารก่อกลายพันธุ์ การศึกษาเพิ่มเติมแสดงให้เห็นผลลัพธ์ที่ขัดแย้งกัน: การทดลองในสัตว์บางชนิดแสดงให้เห็นถึงความเป็นพิษและผลเสียของสารสกัด ซึ่งระบุว่าหญ้าหวานเป็นสารก่อกลายพันธุ์ที่อ่อนแอ ในขณะที่การทดลองอื่นๆ ระบุว่าเป็นผลิตภัณฑ์ที่ปลอดภัย แม้ว่างานทางวิทยาศาสตร์ล่าสุดได้สรุปอย่างแน่ชัดว่าหญ้าหวานมีความปลอดภัย แต่หน่วยงานด้านความปลอดภัยด้านอาหารและยาของสหรัฐอเมริกา (สำนักงานคณะกรรมการอาหารและยาเป็นหลัก หรือ FDA) ได้หยิบยกข้อกังวลเกี่ยวกับความเป็นพิษของหญ้าหวานเนื่องจากขาดผลการวิจัยที่แน่ชัด

ในปี พ.ศ. 2549 องค์การอนามัยโลก (WHO) ได้ทำการประเมินอย่างครอบคลุมของการศึกษาทดลองในสัตว์และมนุษย์เมื่อเร็วๆ นี้เกี่ยวกับสตีวิโอไซด์และสตีวิออล และสรุปว่า: “สตีวิโอไซด์และรีโบดิโอไซด์ A ไม่เป็นพิษต่อสิ่งมีชีวิตในหลอดทดลองและในร่างกาย ความเป็นพิษต่อพันธุกรรมของสตีวิออลและสารออกซิเดชันบางชนิด อนุพันธ์ที่แสดงออกมาในสภาพห้องปฏิบัติการไม่ถูกตรวจพบในสภาพธรรมชาติ" (อังกฤษ "สตีวิโอไซด์และรีโบดิโอไซด์ เอ ไม่เป็นพิษต่อพันธุกรรมในหลอดทดลองหรือในร่างกาย และความเป็นพิษต่อพันธุกรรมของสตีวิออลและอนุพันธ์ออกซิเดชันบางส่วน ในหลอดทดลอง ไม่ได้แสดงออกในร่างกาย" ) . รายงานยังไม่พบหลักฐานของการก่อมะเร็ง รายงานระบุเพิ่มเติมว่า: “สตีวิโอไซด์ได้แสดงให้เห็นหลักฐานบางประการเกี่ยวกับผลทางเภสัชวิทยาในผู้ป่วยโรคความดันโลหิตสูงหรือเบาหวานชนิดที่ 2” และระบุว่าการวิจัยเพิ่มเติมควรกำหนดปริมาณที่เหมาะสมของสาร

อ้างอิงจากเว็บไซต์: https://www.neboleem.net/stevija.php

หน่วยงานหลายแห่งได้ยืนยันความปลอดภัยของหญ้าหวาน รวมทั้งสำนักงานคณะกรรมการอาหารและยาแห่งสหรัฐอเมริกา (FDA) หน่วยงานความปลอดภัยด้านอาหารแห่งยุโรป (EFSA) หน่วยงานด้านสุขภาพแคนาดา และองค์การอาหารและการเกษตรร่วมแห่งสหประชาชาติ/คณะกรรมการผู้เชี่ยวชาญด้านอาหารขององค์การอนามัยโลก สารเติมแต่ง (JECFA) เรียนรู้เพิ่มเติมที่ www.steviabenefits.org